ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ MALL

Στην Ιστανμπούλ πρέπει νάσαι λίγο βαρεμένος για να αναζητήσεις αγορές πέραν των ειδικών συστημένων μαγαζιών όπου αυτό που σου δίνουν δεν μπορεί να το βρεις φθηνότερα πουθενά στον κόσμο... Βρήκα ένα από τα ωραιότερα ασημένια μελανοδοχεία με δύο παλιές πένες χήνας του 18ου παρακαλώ αιώνα, κατευθείαν από.... Βιέννη στο ένα τρίτο της τιμής που είχα αγοράσει προ τριετίας στο Λονδίνο ένα παρόμοιο κομμάτι... Ομως δεν υπάρχει άλλη ένταση στις αγορές της Πόλης πέραν της τουριστικο-συλλεκτικής, κοινώς ή ανατριχιάζεις απο το στριμωξίδι στα μπαχαρικά ή από την ανακάλυψη μανικετόκουμπων με το σήμα των Ροδόσταυρων!

Αντίθετα στο Τελ Αβιβ μια ώρα δρόμο παρά κάτι από την Ιερουσαλήμ, μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου και να φανταστείς πως είσαι στην Αθήνα (λόγω κλίματος) σε ένα πολύ πιο φιλικό για τον χρήστη mall το Ramat Aviv όπου με την άνεση σου παρακολουθείς σαν γατούλης τις αλλοδαπές γάτες να περιφέρονται ανυποψίαστες για τις προθέσεις σου... Υπέροχες γυναίκες οι Ισραηλινές κάτω των 30 ετών και άνω των 20 διότι μέχρι τα 20 είναι στρατιωτίνες γεγονός που δεν μ εξιτάρει στο ελάχιστο.... Πόσες είπαμε ότι είναι οι φυλές του Ισραήλ;

Ε! Είναι πολύ περισσότερες καθώς πρώτη φορά στη ζωή μου είδα μείξη Μαροκινής με Πολωνέζα!

ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

Με κύριο χαρακτηριστικό την αδιαφορία για τον χρόνο, οι μέρες μου άλλαξαν κι οι νύχτες μου επίσης... Κανείς δεν περίμενε κάτι απο μένα, εκτός από το να πληρώνω τους λογαριασμούς... Αυτό ήταν εύκολο κι εξαιρετικά λυτρωτικό πρέπει να πω... Ο άνθρωπος που μου χαμογελούσε ευγενικά κι έλεγε "ευχαριστώ" στοίχιζε μόλις 5 ευρώ φιλοδώρημα και συνέχιζε να χαμογελάει όπως και πολλοί άλλοι επί μέρες, κάθε φορά που μ έβλεπε να κάθομαι στην ίδια θέση αγναντεύοντας τον Βόσπορο... Μετά αποφάσισα ν αγναντεύω τη λευκή πέτρα των τειχών της Ιερουσαλήμ... Οι άνθρωποι παρέμειναν υπέροχα ίδιοι, διακριτικοί και συμπαθείς, φιλόξενοι και χαμογελαστοί με μόνο ζητούμενο από μένα να είμαι ένας ήρεμος "πελάτης"... Ημουν.... Πολύ ήρεμος, απόλυτα χαλαρός, σταθερός στις συνήθειες μου, εξαιρετικά προβλέψιμος.... Ο Ντορ ήταν ο προσωπικός μου ξεναγός, αρχαιολόγος, άθεος και χιουμορίστας.... Με περίμενε τρεις φορές την εβδομάδα για να περπατήσουμε μαζί την Ιερουσαλήμ κι όταν έμαθα την τελευταία εντός των τειχών της γωνία, αρχίσαμε να εκδράμουμε από την Τιβεριάδα ως το Ελιάτ.... Ειχα καταληφθεί από την εμμονή του χθες... Πρώτα Ιστανμπούλ μετά Γιερουσαλάϊμ λες και έσκαβα μέσα μου να βρω τον μίτο της "μη ζωής" μου..... Κι όλο αυτό το διάστημα κανείς δεν με υποχρέωνε να είμαι , να λέω , να πράττω, να συμπεριφέρομαι κάπως, πλην της απαίτησης του συστήματος να πληρώνω για κάθε μικρή η μεγάλη παροχή που μου περείχε.... "Απόλυτα δίκαιο" σκέφτηκα και συνέχισα να ζω πελατειακά.

ORLANDO PAN

"Μάλιστα μια χαρά είμαι έτσι... Μάλιστα δεν θέλω να μεγαλώσω... Μάλιστα θέλω να μείνω εγκλωβισμένος στο σώμα του δωδεκάχρονου ανηψιού μου.... Μάλιστα μπορώ να πετάω όποτε θέλω...Μάλιστα δεν μου αρέσει ο γάμος, τα παιδιά, οι ευθύνες, οι οικογένειες, τα θέλω των άλλων.... Μάλιστα ο Κάπταιν Χουκ είναι ένας πολύ κακός και μοχθηρός πειρατής αλλά τον προτιμώ απ τους πειρατές της ζωής μου....Μάλιστα θέλω να τρέχω με 210 χλμ ξημερώματα στην άσφαλτο και να χάνομαι...Μάλιστα κρυφοκοιτάζω απ τα παράθυρα της ζωής των όμορφων κοριτσιών που κοιμούνται στα κρεβάτια τους... Μάλιστα μ αρέσει να εισβάλλω στα όνειρα τους και να τους δείχνω τη χώρα του ποτέ -ποτέ... Μάλιστα μετά φεύγω γιατί φοβάμαι......"

Αυτά παραδέχτηκα με μεγάλη ειλικρίνεια εκεί γύρω στον Νοέμβριο σαν Ορλάντο Παν καθώς κοίταζα τον Βόσπορο απο το Τσιραγκάν Παλάς . Ηταν μεσοβδόμαδα κι εγώ δεν δούλευα για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια δωδεκάωρων 350 μέρες τον χρόνο .

Η Ιστανμπούλ ήταν όλη δική μου. Δεν θα έφευγα αύριο, μεθαύριο, σε κάποια προκαθορισμένη ημερομηνία. Θα έφευγα όποτε ήθελα, αν ήθελα... Ημουν περιπλανώμενος κι όχι εργαζόμενος.... Ημουν επιτέλους ελεύθερος

Ο Μικρομέγαλος Πρίγκηπας

Η πτώση διήρκεσε ένα μήνα κι εκεί κατά την πρώτη ημέρα του ένατου μήνα του σωτηρίου έτους 2006 μ.Χ - ή μήπως ήταν π.Χ; - ο Ορλάντο προσγειώθηκε λίγο βαριά αλλά σχετικώς σώος και αβλαβής στον πάτο του φρεατίου.

Ηταν/ ήμουν λίγο ζαλισμένος, λίγο απορημένος, καθόλου όμως τρομαγμένος....

Ηταν/ήμουν εκτός κτιρίου , εκείνου στο οποίο ήμουν στέλεχος, εκτός του κύκλου επιρροής, εκτός νυμφώνος, εκτός πεδιάς, εκτός εαυτού, εκτός φρενών....

Τίποτε όμως δεν μπορούσε να τον/με τρομάξει..... Η βεβαιότητα ότι όπου νάναι θα έλθει ένας άλλος αναβατήρας και θα ανέλθω στην κορυφή ήταν σχεδόν φονταμενταλιστική.... Αλλωστε ήμουν γνωστός και ως Μικρός Πρίγκηπας απο τα γεννοφάσκια μου.... Ποιός και τι θα μπορούσε ποτέ να με εκθρονίσει πραγματικά;

Μόνον ο εαυτός μου και η πιθανή αυτοκαταστροφική, τυχοδιωκτική μου φύση. Μόνο εγώ εγκαταλείποντας τον πλανήτη μου θα μπορούσα να εκτεθώ σε χίλιους μύριους κινδύνους, να μπω σε φοβερές περιπέτειες και να βρεθώ κάποια μέρα σε μια έρημο μ έναν πιλότο δίπλα σ ένα τσακισμένο αεροπλάνο για παρέα... Εναν πιλότο που δεν ήξερε να σχεδιάσει ένα αρνί....

O AΣΠΡΟΣ ΛΑΓΟΣ - ΣΤΕΛΕΧΟΣ

Ακολουθώντας τον Ασπρο Λαγό

Περί τα τέλη Ιουνίου ξαπλωμένος στο γρασίδι του γραφείου μου με μισόκλειστα μάτια -μια που είχα κλείσει δεκάωρο ως στέλεχος- είδα να περνάει από μπροστά μου ένας βιαστικός Ασπρος Λαγός που κοίταγε αγχωμένα το ρολόϊ του και έλεγε " Ω Θέ μου θ αργήσω για τη σύσκεψη.."
Ομολογώ πως το μόνο που με παραξένεψε ήταν πως μετά τις 9μμ ΔΕΝ είχαμε σύσκεψη σε κανέναν όροφο πόσο μάλλον στον τέταρτο. Περίεργος λοιπόν τον ακολούθησα με μια υποψία συναγερμού πρώτου επιπέδου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου: Κι αν είχαμε σύσκεψη και ΔΕΝ είχα ειδοποιηθεί; Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Οτι το ξέχασε η γραμματέας, ή ότι ΔΕΝ το ξέχασε, πράγμα χειρότερο;
Μήπως δηλαδή ΔΕΝ ήμουν μετέχων της σύσκεψης; Κι αν δεν ήμουν ποιός ήταν ή μάλλον ποιοί ήταν; Και εξ αυτών πόσοι ήταν ισόβαθμοι άλλων τομέων; Μήπως , λέω μήπως, είχε συμβεί και το μοιραίο; Να έχει δηλαδή κληθεί χαμηλότερος εμού του ιδίου τομέα;
Καταλαβαίνετε νομίζω ότι στρίβοντας στον δεύτερο διάδρομο δεξιά κι ακολουθώντας τον Ασπρο Λαγό, άρχισα πραγματικά ν ανησυχώ....
Τη στιγμή που άκουσα τον ήχο "γκλιναγκλόν" του αποκλειστικού αναβατήρα του Προέδρου
που μεταφράζεται στο απλό: Ο πρόεδρος ανεβαίνει ή κατεβαίνει, κάντε όλοι πέρα και ετοιμαστείτε να χαιρετήσετε με σεβασμό πλην άνεση, έπαθα μια κρίση πανικού.
Ο Ασπρος Λαγός πάλι είχε ήδη κρίση πανικού και κοίταγε το ρολόϊ του μουρμουρίζοντας ξέπνοος πόσο άργησε...
Και τότε η πόρτα άνοιξε , ο Πρόεδρος ούτε βγήκε ούτε μπήκε, αλλά μπήκε το κοντοστούπικο πηδηχτό τυπάκι στον προσωπικό αναβατήρα !!!!
Μόνο η μανούλα, η κορούλα, ο εκάστοτε VIP πολιτικός και η εκάστοτε γκόμενα πάταγε το πόδι του στον προσωπικό αναβατήρα!!!
Καταλαβαίνετε νομίζω ότι έπρεπε ν αντιδράσω και αντέδρασα. Ορμησα πίσω του , πρόλαβα να βάλω το πόδι μου πριν κλείσουν οι πόρτες κι άπλωσα το χέρι μου ν αρπάξω το μαλλιαρό ασεβές στέλεχος απ την ουρά και να το τραβήξω φωνάζοντας "Που πας ρε κάθαρμα; Ούτε εγώ δεν έχω τολμήσει να φανταστώ ν ανεβαίνω ή να κατεβαίνω με τον προσωπικό αναβατήρα! Εγώ που είμαι ο Ορλάντο, χρόνια ο καλύτερος, χρόνια ο πιο cool, που ο Πρόεδρος με καλεί για δείπνο ΜΙΑ φορά το τρίμηνο και πάντως σε κάθε ΣΟΒΑΡΗ κατάσταση"
Αλλά δεν πρόλαβα να πω ούτε την πρώτη φράση κι άρχισα να πέφτω, να πέφτω, να πέφτω στο φρεάτιο του προσωπικού αναβατήρα του Προέδρου χωρίς μεγάλη ταχύτητα μεν, αλλά όσο νάναι έπεφτα.....

(Συνεχίζεται)

Η επιστροφή του ασώτου

Μια φορά και δύο καιρούς ήταν ένα μικρό άσωτο αγοράκι που τον Ιούνιο του 2006 τα βρήκε σκούρα, πολύ σκούρα μιλάμε, και την έκανε γενικώς.
Την έκανε απ τη δουλειά του, απ το σπίτι του, απ τους φίλους του, απ τις γκόμενες, απ το blogοστέκι του.
Μια φορά και τρεις καιρούς, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να την κάνει τόσο άτσαλα γιατί ήταν και είναι, πολύ συμβατικός, κυριλέ και μαμάκιας.
Τα σιγανά ποτάμια να φοβάστε....
Κάνουν μια και βουτάνε υπογείως...
Μετά άντε να βρουν τον δρόμο να επανέλθουν στην επιφάνεια...
Λοιπόν Ι m back...