"Μάλιστα μια χαρά είμαι έτσι... Μάλιστα δεν θέλω να μεγαλώσω... Μάλιστα θέλω να μείνω εγκλωβισμένος στο σώμα του δωδεκάχρονου ανηψιού μου.... Μάλιστα μπορώ να πετάω όποτε θέλω...Μάλιστα δεν μου αρέσει ο γάμος, τα παιδιά, οι ευθύνες, οι οικογένειες, τα θέλω των άλλων.... Μάλιστα ο Κάπταιν Χουκ είναι ένας πολύ κακός και μοχθηρός πειρατής αλλά τον προτιμώ απ τους πειρατές της ζωής μου....Μάλιστα θέλω να τρέχω με 210 χλμ ξημερώματα στην άσφαλτο και να χάνομαι...Μάλιστα κρυφοκοιτάζω απ τα παράθυρα της ζωής των όμορφων κοριτσιών που κοιμούνται στα κρεβάτια τους... Μάλιστα μ αρέσει να εισβάλλω στα όνειρα τους και να τους δείχνω τη χώρα του ποτέ -ποτέ... Μάλιστα μετά φεύγω γιατί φοβάμαι......"
Αυτά παραδέχτηκα με μεγάλη ειλικρίνεια εκεί γύρω στον Νοέμβριο σαν Ορλάντο Παν καθώς κοίταζα τον Βόσπορο απο το Τσιραγκάν Παλάς . Ηταν μεσοβδόμαδα κι εγώ δεν δούλευα για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια δωδεκάωρων 350 μέρες τον χρόνο .
Η Ιστανμπούλ ήταν όλη δική μου. Δεν θα έφευγα αύριο, μεθαύριο, σε κάποια προκαθορισμένη ημερομηνία. Θα έφευγα όποτε ήθελα, αν ήθελα... Ημουν περιπλανώμενος κι όχι εργαζόμενος.... Ημουν επιτέλους ελεύθερος
11 comments:
Αντε τάσβησα και γράφω όπως βλέπετε!
:)))
Ορλαντάκι μου, είσαι από αυτούς που μπαίνουν στα όνειρα των κοριτσιών αλλά μετά, μόλις το συνειδητοποιήσουν το βάζουν στα πόδια ε; Δεν είναι αδικία οι καλοί αντί να βρίσκονται μεταξύ τους, να καταλήγουν με άτομα πολύ κατώτερα από τους ίδιους και τις περιστάσεις; Αλλά θα μου πεις, όπως λέτε κι εσείς τα φιλελεύθερα γκομενίδια, ό,τι πληρώνεις παίρνεις στη ζωή...
Πες μου, η Κωνσταντινούπολη δεν είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου;
Υ.Γ. Τί κάνουν τα ρεμάλια;
Ελένη χαρά της ζωής (των άλλων)αποφεύγω τις καίριες παρατηρήσεις σου και πάω στα εύκολα: Ναι η Ιστανμπουλ είναι μια μαγεία ειδικά όταν την απολαμβάνεις τουριστικά και αφ υψηλού. Γιατί απο μέσα αστα να πάνε στο διάολο! Το καλυτερότερο μου ήταν φυσικά στο Μπεμπεκ.
Τα ρεμάλια σπάνε ρεκόρ ρεμαλίασης. Ο μικρός έχει αράξει στην Park Avenue μαζί με τη Ζιζέλ (έχει δικό της ....γκαράζ) και τον Τουϊτι παριστάνοντας τον μεταπτυχιακό στο S.O.A.S και ο μεγάλος κάνει τον επιχειρηματία.
Εχω να τους δω κανά τρίμηνο και κυριολεκτώ!!!
Η Ζιζέλ δεν ήταν το εργαλείο που με φόρτωνες πάνω κι όταν βγαίναμε στην Αττική Οδό γινόμουν ξανά θρήσκος σε χρόνο dt καθώς έλεγα από μέσα μου: "Άγιε μου Ευφρόσυνε, προστάτη των μαγείρων εσύ, κάνε να βγούμε από δω μέσα ζωντανοί με τον παλαβό κι αν ξαναπώ εγώ κακό λόγο εναντίον της θρησκείας να μου κόψεις τη γλώσσα!!!!"
Πώς ζεις χωρίς αυτό;
Οχι μάγειρα, στην Belle Star σε φόρτωνα, η Ζιζέλ είναι του μικρού ρεμαλιού η BMW Ζ4....
Υ.Γ
Τέλειος χθες στον Γαστρονόμο :)))
Ορλαντάκι, πήγαινες βόλτες με το βλήμα και μένα δεν με έχεις πάει ούτε μία βόλτα με την Belle Star. Αλλά που θα πάει, θα χτυπησω γκομενίδιο με Φερράρι και θα σε σκίζει στις κόντρες στην παραλιακιά...
καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς.
ακόμη περισσότερο τα όσα λες για την Κωνσταντινούπολη,πέρασα πολύ όμορφες στιγμές εκεί και τώρα έχω γλυκόπικρες αναμνήσεις με ντοκουμέντα. δυστυχώς η ευτυχώς.
αλήθεια είναι ακόμη Σούπερ σταρ ο Tarkan?
εγω το μονο που εχω να πω ειναι...
φτου σου!!!
και ξαναματαφτου σου!!!
:)
-και που 'σαι;;; το Ντουμπαι απο περσι δεν το ξεχασα!!!-
προτιμώ το πότε πότε όταν φοβάμαι.
Τις καληνύχτες μου
Τινκερμπελ.
:)
welcome back Peter...
Ορλάνδε μου καλημέρα! Σε περιμένει μια πρόσκληση ΕΔΩ , που ελπίζω να ανταποκριθείς!
φιλιά, Μ.
Post a Comment