Ακολουθώντας τον Ασπρο Λαγό

Περί τα τέλη Ιουνίου ξαπλωμένος στο γρασίδι του γραφείου μου με μισόκλειστα μάτια -μια που είχα κλείσει δεκάωρο ως στέλεχος- είδα να περνάει από μπροστά μου ένας βιαστικός Ασπρος Λαγός που κοίταγε αγχωμένα το ρολόϊ του και έλεγε " Ω Θέ μου θ αργήσω για τη σύσκεψη.."
Ομολογώ πως το μόνο που με παραξένεψε ήταν πως μετά τις 9μμ ΔΕΝ είχαμε σύσκεψη σε κανέναν όροφο πόσο μάλλον στον τέταρτο. Περίεργος λοιπόν τον ακολούθησα με μια υποψία συναγερμού πρώτου επιπέδου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου: Κι αν είχαμε σύσκεψη και ΔΕΝ είχα ειδοποιηθεί; Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Οτι το ξέχασε η γραμματέας, ή ότι ΔΕΝ το ξέχασε, πράγμα χειρότερο;
Μήπως δηλαδή ΔΕΝ ήμουν μετέχων της σύσκεψης; Κι αν δεν ήμουν ποιός ήταν ή μάλλον ποιοί ήταν; Και εξ αυτών πόσοι ήταν ισόβαθμοι άλλων τομέων; Μήπως , λέω μήπως, είχε συμβεί και το μοιραίο; Να έχει δηλαδή κληθεί χαμηλότερος εμού του ιδίου τομέα;
Καταλαβαίνετε νομίζω ότι στρίβοντας στον δεύτερο διάδρομο δεξιά κι ακολουθώντας τον Ασπρο Λαγό, άρχισα πραγματικά ν ανησυχώ....
Τη στιγμή που άκουσα τον ήχο "γκλιναγκλόν" του αποκλειστικού αναβατήρα του Προέδρου
που μεταφράζεται στο απλό: Ο πρόεδρος ανεβαίνει ή κατεβαίνει, κάντε όλοι πέρα και ετοιμαστείτε να χαιρετήσετε με σεβασμό πλην άνεση, έπαθα μια κρίση πανικού.
Ο Ασπρος Λαγός πάλι είχε ήδη κρίση πανικού και κοίταγε το ρολόϊ του μουρμουρίζοντας ξέπνοος πόσο άργησε...
Και τότε η πόρτα άνοιξε , ο Πρόεδρος ούτε βγήκε ούτε μπήκε, αλλά μπήκε το κοντοστούπικο πηδηχτό τυπάκι στον προσωπικό αναβατήρα !!!!
Μόνο η μανούλα, η κορούλα, ο εκάστοτε VIP πολιτικός και η εκάστοτε γκόμενα πάταγε το πόδι του στον προσωπικό αναβατήρα!!!
Καταλαβαίνετε νομίζω ότι έπρεπε ν αντιδράσω και αντέδρασα. Ορμησα πίσω του , πρόλαβα να βάλω το πόδι μου πριν κλείσουν οι πόρτες κι άπλωσα το χέρι μου ν αρπάξω το μαλλιαρό ασεβές στέλεχος απ την ουρά και να το τραβήξω φωνάζοντας "Που πας ρε κάθαρμα; Ούτε εγώ δεν έχω τολμήσει να φανταστώ ν ανεβαίνω ή να κατεβαίνω με τον προσωπικό αναβατήρα! Εγώ που είμαι ο Ορλάντο, χρόνια ο καλύτερος, χρόνια ο πιο cool, που ο Πρόεδρος με καλεί για δείπνο ΜΙΑ φορά το τρίμηνο και πάντως σε κάθε ΣΟΒΑΡΗ κατάσταση"
Αλλά δεν πρόλαβα να πω ούτε την πρώτη φράση κι άρχισα να πέφτω, να πέφτω, να πέφτω στο φρεάτιο του προσωπικού αναβατήρα του Προέδρου χωρίς μεγάλη ταχύτητα μεν, αλλά όσο νάναι έπεφτα.....

(Συνεχίζεται)